Genietend roken

“Als ik thuis een sigaar wil opsteken mag ik dat toch zeker zelf weten?”

De naam Dick van Burik doet bij voetbalfans van pakweg dertig jaar en ouder ongetwijfeld een belletje rinkelen. Tussen 1993 en 2007 speelde de geboren Utrechter 400 wedstrijden in het betaalde voetbal, voor Ajax, NAC Breda, FC Utrecht en het Duitse Hertha BSC. Hij gold als een sterke verdediger, die vanwege zijn werklust populair was bij de supporters. Na zijn profcarrière werd hij voetbalzaakwaarnemer en directeur van een coatingbedrijf. Behalve succesvol ondernemer is Van Burik ook een groot sigarenliefhebber. Het spreekt haast voor zich dat robuuste exemplaren zijn voorkeur hebben. “Ik word er rustig van.”

 

 

Dick van Burik rookte zijn eerste sigaar toen hij in Berlijn voetbalde, bij Hertha BSC. Tien jaar lang kwam hij uit voor die club. Hij schopte het tot aanvoerder, speelde tegen alle groten der aarde, in volle stadions, en genoot met volle teugen van het profbestaan. “Een mooie tijd”, blikt hij terug. “De kick die je krijgt van een overwinning. De band die je opbouwt met je teamgenoten. Spelen tegen clubs als Bayern München. Het luisteren naar de hymne van de Champions League… Fantastisch. Het leven in Berlijn was geweldig. Prachtige stad, met veel groen, overal goede restaurants en je kunt zowat op elke hoek van de straat ontbijten.” En, voegt hij eraan toe, je hebt er fijne tabakswinkels. “De toenmalige teamarts van Hertha rookte zes, zeven sigaren per dag. Die haalde hij altijd bij Herzog, een gerenommeerde sigarensalon in de stad. Op een dag vroeg hij: vind je het leuk om mee te gaan? Dat deed ik. De eerste sigaar die ik opstak was een Cubaanse longfiller. Dan ben je meteen verkocht.”

Grote ringmaten
“Ik hou van grote ringmaten”, zegt Van Burik in zijn kantoor in Almere, waar zijn twee bedrijven zijn gevestigd. “Het roken van sigaren is heel persoonlijk en voor iedereen weer anders. Ik kom regelmatig bij La Casa del Habano in Almere, van Yuri Dijkstra. Wat ik daar heel goed vind, is dat ze je de sigaar verkopen die bij je past. Hoeveel ik rook? Gemiddeld één sigaar per dag. Thuis rook ik nooit binnen, als het mooi weer is ga ik lekker buiten in de tuin zitten. En dan steek ik weleens een tweede op.”
De voormalige voetballer staat op en loopt naar een kastje, waar hij zijn geliefde rookwaar bewaart. Wat volgt is een prachtig, bijna devoot tafereel. Hij pakt twee forse sigaren, geeft er eentje aan zijn compagnon Maikel van den Brink die ook bij het gesprek is aangeschoven, en steekt ze voorzichtig aan. Van den Brink: “Dick weet er heel veel van, hij kan heel goed een sigaar benoemen”. De twee zijn boezemvrienden en kennen elkaar al bijna veertig jaar. Van den Brink is bedrijfsleider in het coatingbedrijf, dat ze tien jaar geleden zijn begonnen. Hoewel ze totaal verschillend zijn, vullen ze elkaar perfect aan. 
De verschillen zie je terug in hun sigarenkeuze. Van den Brink gaat voor een lichtere longfiller, Van Burik rookt een stevige. “Geweldige smaak. Romig, zacht en toch vol. Dat vind ik prettig. Weet je, het heeft ook te maken met je humeur: wanneer je niet lekker in je vel zit, moet je geen grote sigaar roken. Je moet er echt de tijd voor nemen en genieten. Als ik na een lange dag werken thuiskom en een sigaar opsteek, word ik rustig.”

Samenwerking
Het woord corona valt. Zakelijk gezien heeft Van Burik nauwelijks last van de crisis. “Wat ik wel mis in het beleid van de overheid is duidelijkheid. Daar hebben mensen behoefte aan.” Hetzelfde geldt voor de tabaksmaatregelen. “Het wordt een beetje te gek allemaal. Straks mag je ook geen alcohol meer, mag je niet meer barbecuen in de tuin en worden houtkachels verboden. Ik ben bijna 47, als ik thuis een sigaar wil opsteken mag ik dat toch zeker zelf weten? Bovendien: iets waar je van geniet, kan in mijn ogen nooit superschadelijk zijn. Ik denk dat de tabaksbranche duidelijkheid nodig heeft. De sigarettenbranche was heel lang heel machtig, het lijkt erop dat dat in de sigarenwereld anders ligt. Daar is blijkbaar geen samenwerking. Terwijl je, juist in deze tijd, een eenheid moet vormen. Ik kom weleens in sigarenlounges, in salons in heel Europa, en wat ik dan altijd zo mooi vind is de connectie tussen mensen. De leuke gesprekken. Of je nou manager bent, magazijnbediende of voetballer: je praat met iedereen.”
Het contrast tussen de rustige, bedachtzame zakenman van nu en de keiharde verdediger voor wie spitsen van de tegenpartij destijds ontzag hadden, is groot. Toch zijn er overeenkomsten. In een interview in magazine Quote vertelde hij ooit: “Hoe ik als voetballer was, ben ik ook als ondernemer. Ik moet het hebben van hard werken. En dat vind ik geen enkel probleem.” 

Valencia
Gevraagd naar zijn toekomstplannen hoeft Van Burik geen seconde na te denken. Het antwoord is verrassend: “Ik ga in Valencia wonen. Vanwege de sfeer, de rust, de tempo van het leven. Iedere dag mooi weer. Dicht bij het strand. Lekker eten. Ik heb ooit bij toeval een lid van de plaatselijke sigarenclub ontmoet en die nodigde me uit om langs te komen. Nee, ik ben nog geen lid. Maar als er geen corona was geweest, had ik daar waarschijnlijk al gezeten.”

Dick van Burik
Dick van Burik (47) was veertien jaar profvoetballer bij achtereenvolgens Ajax, NAC Breda, FC Utrecht en Hertha BSC. Na zijn voetballoopbaan werd hij zaakwaarnemer in het door zijn vader Karel opgerichte bedrijf ESA Soccer. Tegenwoordig is hij eigenaar van het makelaarsbureau (negen medewerkers), dat zo’n dertig spelers in binnen- en buitenland begeleidt. Tussendoor was hij ook nog een jaar assistent-trainer van voetbalclub Heerenveen. Daarnaast is Van Burik eigenaar van V.B. Coatings. Het coatingbedrijf is exclusief distributeur van het Amerikaanse Line-X Protective Coatings. Beide bedrijven zijn gevestigd in Almere.